SIGNS | 16 comments:

เคยดูหนังของพี่มาโนชเรื่อง signs กันมั้ยคะ หนังที่หลายคนเซ็งเพราะนึกว่าเป็นเรื่องของเอเลี่ยนบุกโลกแบบ ID4 อีกหลายคนเซ็งเพราะคิดว่าจะหักมุมแบบ The Sixth Sense... ไม่ค่ะ มันเป็นหนังสร้างแรงบันดาลใจที่ห่มทับด้วยหน้าหนังลึกลับสยองขวัญ เป็นหนึ่งในทำเนียบหนังในดวงใจตลอดกาลของเราเลยทีเดียว

ความบังเอิญมีจริงหรือในโลกนี้ โดยเฉพาะสิ่งที่เราเรียกว่า"โชค"... ใช่หรือไม่ ว่ามันคือผลผลิตของทุกการกระทำและทุกความคิดทั้งในอดีตและปัจจุบันของเราบวกกับการเตรียมตัวให้คู่ควรที่จะได้รับโชคนั้น
..........................



หลายปีก่อน ขณะที่เรากำลังคร่ำเคร่งทำวิทยานิพนธ์ปริญญาโท ไปห้องแล็บ 8 โมงเช้า กลับหอ 4-5 ทุ่ม อาทิตย์ละ 7 วัน ติดปัญหาเรื่องเทคนิคที่จะนำมาใช้กับงานวิจัย ซึ่งเป็นเรื่องใหม่ไม่มีใครให้ปรึกษา (แม้แต่อาจารย์ที่ปรึกษา 555+) เรานึกถึงเหตุการณ์สมัยเรียนปริญญาตรี (จากที่เดียวกันนี้) ที่ตกเย็นจะเห็นเพื่อนหลายคนออกมาวิ่งรอบตึกคณะ ถามได้ความว่า...วิ่งแก้บน เป็นการบนขอให้จบภายใน 4 ปีบ้าง ขอให้ผ่านวิชาที่เคยติด F มาแล้วรอบนึงบ้าง โดยธรรมเนียมคือต้องวิ่งไปก่อนแม้จะยังไม่รู้ผลว่าได้ดังประสงค์หรือไม่ ... อย่ากระนั้นเลย ในวันที่ชีวิตต้องการที่พึ่งทางใจอย่างแรงเช่นนี้ เราจึงขอตามรอยเพื่อนเก่าบ้างด้วยการบนวิ่งรอบตึกคณะ 99 รอบ โดยขอวิ่งเก็บรอบไปเรื่อยๆ ให้ครบก่อนจบเป็นพอ

ตัวเลข 99 มาจากไหนก็จำไม่ได้ รู้แต่ว่าในวันนั้นมันดููเยอะมาก ควรคู่กับการใช้บนขอจบป.โทแน่นอน เพราะสมัยประชุมเชียร์ วิ่งตามพี่ว้ากแค่ 2 รอบก็เหนื่อยแทบขาดใจแ้ล้ว  นับจากนั้น เมื่อถึงเวลาประมาณ 6 โมงเย็น เราก็ตัดงานออกจากสมอง วางมันไว้ก่อนแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าไปวิ่ง (เรียกว่าจ็อคสปีดอากงดีกว่า) เนื่องจากไม่ได้รีบร้อนเพราะเหลือเวลาอีกหลายเดือน เราจึงวิ่งเก็บรอบวันละนิดละหน่อยส่วนมากจะ 4  เต็มที่ก็ 6 รอบ ไม่รู้หรอกว่าระยะเป็นเท่าไหร่ สมัยนั้นยังไม่มี google map แต่ในตอนนั้นรู้สึกว่าชั้นวิ่งเยอะมาก  555+

เนื่องจากวิ่งอาทิตย์ละแค่ 3-4 ครั้ง ครั้งละ 20-25 นาทีเท่านั้น แถมยังวิ่งช้าระดับที่เร็วกว่าเดินนิดเดียว ผลเรื่องความแข็งแรงจึงไม่ปรากฏชัดเท่าไหร่ แต่สิ่งที่สังเกตได้คือ หลังวิ่งเสร็จ ล้างหน้าล้างตาหาข้าวกินแล้วกลับมานั่งทำงานต่อ มันรู้สึกสดชื่นปลอดโปร่งมาก หัวสมองก็แ่ล่น ปัญหาอะไรที่เคยติดก็คิดออก เวลาเพียงไม่เกินครึ่งชั่วโมงที่สละให้การวิ่ง ทำให้ประสิทธิภาพของการทำงานอีก 3 ชั่วโมงหลังจากนั้น ดีขึ้นอย่างมีนัยสำคัญจริงๆ ในที่สุดปัญหาของเราก็คลี่คลาย มันไม่ได้...ปิ๊ง!! เงื่อนหลุดผลัวะ...ไม่ใช่อะไรแบบนั้น... แต่มันเป็นผลมาจากความเพียร เหมือนการค่อยๆเก็บรอบตอนวิ่งแก้บน เหมือนการค่อยๆแกะเชือกขยุ้มหนึ่งที่ประกอบไปด้วยปมอันแสนยุ่งเหยิงเป็นสิบๆปม ซึ่งแต่ละปมต้องอาศัยปัญญาส่องดูเหลี่ยมว่าจะแกะยังไง ถ้าเรามีปัญญาและมีความเพียรมากพอ ในที่สุดปมสุดท้ายก็จะถูกคลี่ออก ขยุ้มที่เราคิดว่าใหญ่เหลือเกินเมื่อแรกเห็น มาวันนี้ก็มลายเป็นอากาศธาตุไปเสียแล้ว

เราวิ่งจนครบและเรียนจบด้วยผลงานที่ดี แม้ไม่ได้วิ่งต่อหลังจากเริ่มทำงานเพราะไม่พิศวาสการออกกำลังกายใดๆ แต่ก็เก็บกุศโลบายแห่งการวิ่งแก้บนที่ได้ค้นพบนี้ไว้ในใจ
....................................

ใครเคยดูหนังฝรั่งแล้วคิดแบบเราบ้าง ทำไมนางเอกในหนังฝรั่งถึงแข็งแรงกันทุกคน ไม่ว่าเธอจะสวมอาชีพอะไรอยู่ พอมีเหตุการณ์ที่ต้องสู้กับผู้ร้าย เธอก็จะใช้แขนอันฟิตเฟิร์มด้วยกล้ามขนาดพองาม คว้าอาวุธอะไรซักอย่างแพ่นกบาลผู้ร้ายได้ หรือถ้ามีบทต้องวิ่งหนี เธอก็มักจะวิ่งฉิว รอดไปถึงที่ชุมชนหรือหาที่ซ่อนตัวอย่างฉลาดๆได้แบบให้คนดูลุ้นพองาม ไม่เคยเห็นนางเอกหนังฝรั่งวิ่งเหยาะๆแหยะๆ แล้วก็สะดุดล้มเท้าแพลงให้พระเอกต้องอุ้มแบบหนังไทยหรือแบกขึ้นหลังแบบหนังเกาหลีเลย ...ผู้หญิงไทยมันป้อแป้นักหรือไงแว้ เคืองๆๆ

 

แต่คิดไปคิดมา...ถ้าเป็นตรูที่ต้องวิ่งหนีผู้ร้ายบ้างล่ะ...เอ่อ...หญิงไทยผู้นี้ (ในขณะนั้น) แม้จะไม่ซุ่มซ่ามสะดุดอะไรหกล้ม แต่ก็คงวิ่งได้ซักพักด้วยพลังอะดรีนาลีน จากนั้นหล่อนก็คงหมดแรงโดนผู้ร้ายตามทัน ในที่สุดก็ต้องเป็นภาระให้พระเอกตามมาช่วยอยู่ดี

หนังที่ทำให้เราครุ่นคิดเรื่องอยากแข็งแรง ประเภทหักคอหมีด้วยมือเปล่า และอยากวิ่งเก่งๆ อึดๆ ขึ้นมาจริงๆอย่างยากจะลบออกจากสมองคือซีรี่ส์เรื่อง LOST เรื่องของคนโชคร้ายกลุ่มหนึ่งที่แม้จะอุตส่าห์รอดชีวิตจากเครื่องบินตกแล้ว แต่ก็ยังซวยซ้ำซ้อน เนื่องจากเครื่องบินดันมาตกบนเกาะที่ไม่อยู่ในแผนที่โลก ต้องสู้ชีวิตกันเอาเอง หนำซ้ำวันดีคืนดียังต้องวิ่งหนีควันประหลาดที่เรียกว่า smoke monster ที่ออกมาไล่ฆ่าคนอีก

แต่สิ่งเหล่านี้ไม่สามารถทำอะไรตัวเอกของเรื่องได้ ทั้งนางเอกที่มีทักษะการเอาตัวรอดสูงอย่างกับเพิ่งชนะเลิศเรียลลิตี้ Survivor มาหมาดๆ หมอหนุ่มที่ไม่ได้กล้องแกล้ง ซีดเซียว แต่เป็นหมอเวอร์ชั่นกล้ามโต ชกต่อยกับชาวบ้านอยู่เป็นเนืองนิจ สิบแปดมงกุฏหนีคดีที่ไม่ได้ผอมกะหร่องแบบขี้ยา แต่เป็นหนุ่มล่ำแสนเท่ (ชอบอ่านหนังสือด้วยเอ้า) คุณลุงพนักงานบริษัทที่ไม่ใช่ชายแก่ลงพุง แต่เป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องการใช้ชีวิตในป่า การล่าสัตว์ การใช้มีด โอ้ว...เที่ยวบินนี้ทำไมช่างรวมเอาคนมี potential สูงส่งเข้าไว้ด้วยกันอย่างน่ามหัศจรรย์เช่นนี้ (จริงๆมีเหตุผล แต่ไม่สปอยล์ดีกว่า)

ย้อนกลับมาดูตัวเอง ถ้าเกิดเราเป็นหนึ่งในผู้โดยสารเที่ยวบินนี้ล่ะ อันดับแรก เราอาจจมน้ำตายตั้งแต่เครื่องบินตกทะเลแล้ว เพราะแม้จะว่ายน้ำได้แต่ก็ไม่แข็ง เหนื่อยง่ายเนื่องจากไม่ชอบออกกำลังกาย และถ้าเผื่อฟลุครอดมา เราก็คงเป็นทรัพยากรบุคคลที่ไม่มีกลุ่มไหนอยากได้ ไม่ต้องพูดถึงเรื่อง ล่าสัตว์ หาปลา ก่อไฟ แยกเห็ดพิษกับเห็ดกินได้ เอาแค่หาผลไม้ หาเผือกหามันก็ยังทำไม่เป็น เพราะไม่เคยรู้ว่าไอ้ลูกไม้ที่กินๆอยู่นั้น แม่มันหน้าตาเป็นยังไง คงเป็นได้แค่ตัวแถม แบกหิน แบกฟืนไปตามประสา และที่มั่นใจมากก็คือภายในเวลาไม่เกิน 1 season คงซี้แหงแก๋เนื่องจากโดน smoke monster ลากลงหลุม โทษฐานวิ่งหนีไม่ทันชาวบ้านแน่นอน

คิดแล้วก็ให้ทอดอาลัยในตัวเองยิ่งนัก
...................................

ย้อนกลับไป 2 ปี 2 เดือน เมื่อเราเริ่มรู้สึกเนือยๆ เบื่อๆกับการทำวิจัยป.เอก อยากจะเลิกซะให้รู้แล้วรู้รอด... ทั้งๆที่ไม่เคยชอบ เราเริ่มหาหนังสือประเภทสร้างแรงบันดาลใจมาอ่านเพราะเคยเห็นลูกศิษย์คนนึง ที่เราชื่นชมเป็นการส่วนตัว พกหนังสือประเภทนี้ติดตัวอยู่เสมอ...เออเว้ย...เด็กยังอ่าน เราเป็นครูลองอ่านดูบ้างจะเป็นไร อย่างน้อยก็น่าจะเป็นเรื่องที่เด็กๆสนใจ เก็บไปโม้ในห้องเรียนได้ฟระ แล้วในเมื่อหนังสือเล่มนี้เป็นระดับ best seller และโด่งดังมานาน ในที่สุดเราจึงได้พบกัน

เปล่าค่ะ...เราไม่ได้อ่านจนจบแล้วเกิดแรงบันดาลใจอย่างใหญ่หลวง อยากปฏิวัติชีวิต แล้วปลุกยักษ์ตนที่เป็นนักวิ่งมาราธอนซึ่งหลับไหลในตัวเรามาแสนนานให้ตื่นขึ้น แล้วพาเราออกวิ่ง... มันเรียบง่ายกว่านั้นมาก

หนังสือบทแรกๆบอกขั้นตอนเบื้องต้นก่อนเริ่มวันทำงานว่า "ให้ออกกำลังกายแบบใดก็ได้แต่ให้วอร์มอัพและคูลดาวน์ด้วยการเดิน" (เพราะมีกระบวนการอื่นให้ทำไปด้วยขณะเดิน)... เราไม่ลังเลที่จะเลือกออกกำลังกายด้วยการวิ่ง เพราะทำคนเดียวได้ และเรารู้ความเชื่อมโยงระหว่างประสิทธิภาพการทำงานกับการวิ่งมาก่อน จากประสบการณ์วิ่งแก้บนเมื่อครั้งกระโน้น

เราปฏิญานตน ทำตามขั้นตอนที่อธิบายไว้ในหนังสืออย่างเคร่งครัดและสม่ำเสมอในทุกเช้าของวันทำงาน เริ่มตั้งแต่เดินวอร์มอัพ ระหว่างนั้นก็เอานิ้วโป้งแตะนิ้วที่เหลือไปทีละนิ้วจนครบ ให้รู้สึกถึงพลังแห่งการควบคุมชีวิต จากนั้นจึงเริ่มวิ่งอย่างน้อย 20 นาที เมื่อวิ่งเสร็จก็ให้คูลดาวน์ ระหว่างนั้นก็นึกถึงความดีของคนที่อยู่รอบตัวและขอบคุณพวกเขาให้ได้มากที่สุด จากนั้นก็จินตนาการว่าตอนนี้เราเป็นคนในแบบที่เราอยากเป็นแล้ว จบด้วยการซึมซาบความรู้สึกอิ่มเอมนั้น

สาระไม่ได้อยู่ตรงพิธีกรรมแปลกๆที่ทำตอนวอร์มอัพคูลดาวน์ที่เพิ่งบรรยายไปในย่อหน้าที่แล้ว แต่อยู่ตรงที่...อะไรจะเกิดขึ้นเมื่อคนคนหนึ่ง"ต้อง"วิ่งอาทิตย์ละ 5 วันเป็นอย่างต่ำ...เราแข็งแรงขึ้น อึดขึ้น ความอยากแข็งแรงและวิ่งเก่งที่เราเฝ้าครุ่นคิดตลอดหลังจากได้ดูซีรี่ส์เรื่อง LOST ทำให้เราพยายามแข็งใจวิ่งให้นานขึ้น และเร็วขึ้น ความภาคภูมิใจที่ทำสำเร็จและความสุขจากเอ็นโดฟินทำให้เราเริ่มเปลี่ยนความคิดจากคำว่า "ต้อง" เป็น "ควร" และเป็น "อยาก" ในที่สุด

การเป็นนักวิ่งของเราเริ่มต้นอย่างเรียบง่ายแบบนี้
............................

นี่คือฉากฟินาเล่ของหนังเรื่อง signs (ต่อจากนี้คือ spoil )

การกำจัดเอเลี่ยน เริ่มต้นจากคำสั่งเสียก่อนตายของคอลลีนเมื่อหลายปีก่อนที่่ฝากสามีไปบอกน้องว่า "swing away" (ซึ่งในบริบทนั้นหมายถึง ให้เปลี่ยนชีวิต เลิกจมปลักกับความผิดหวังในอาชีพนักเบสบอลเสียที) เมื่อเกรแฮมจู่ๆก็นึกถึงเหตุการณ์นั้นและรำพึงคำนี้ขึ้นมา กลับสอดคล้องพอดีกับสถานการณ์ เพราะที่ใกล้ตัวเมอริล มีไม้เบสบอลที่เขาเคยใช้สมัยยังไม่เลิกอาชีพแขวนประดับอยู่ที่ข้างฝาพอดี เมอริล swing ไม้เบสบอลเข้าที่เอเลี่ยนเต็มแรง แม้จะไม่ทันการณ์เพราะเอเลี่ยนได้พ่นพิษใส่จมูกมอร์แกนที่สลบอยู่ในอ้อมแขนของมันไปก่อนหน้าแล้ว แต่ก็ทำให้เอเลี่ยนล้มไปโดนน้ำหกใส่ เป็นน้ำจากแก้วที่โบ กินแล้วทิ้งไว้ทั่วบ้านตามนิสัยแปลกประหลาดของเธอ เราจึงได้พบความจริงว่าน้ำเมื่อโดนตัวเอเลี่ยนก็เหมือนเป็นกรดอย่างแรงดีๆนี่เอง สุดท้ายเอเลี่ยนก็ตายจากน้ำครึ่งแก้วของโบ ส่วนมอร์แกน แม้จะโดนพิษแต่ก็ไม่เป็นอะไร เพราะขณะนั้นโรคประจำตัวคือหอบหืดได้กำเริบขึ้นมาพอดี ปอดไม่ทำงาน จึงไม่ได้สูดเอาสารพิษเข้าไป

******** จบ spoil *************

แม้จะดูเหมือนเรื่องบังเอิญ ที่จะเรียกว่าโชค หรือฟ้าลิขิตมาก็ตาม แต่สำหรับเรา ถามว่า ถ้าเมอริลเกิดป๊อด กลัวเอเลี่ยนข่วนหน้าไม่กล้าสู้  หรือถ้าเกรแฮมเกิดอยากดัดนิสัยลูกสาวด้วยการเก็บแก้วน้ำทั้งหมดไปทิ้ง หรือเกิดลนลานจนหายาฉีดแก้อาการหอบกำเริบของลูกชายไม่ทันล่ะ

เช่นเดียวกัน แม้เราจะบังเอิญเคยวิ่งแก้บน บังเอิญไม่อยากเป็นอาจารย์ประเภทป้าแก่ๆใส่แว่นหนาๆ และบังเอิญได้อ่าน"เมื่อยักษ์ตื่น" แต่ถ้าไม่ประกอบชิ้นส่วนเหล่านี้เข้าหากันด้วยกาวที่ชื่อว่า "วินัย" เราคงไม่ได้เข้ามาสัมผัสชีวิตที่ดีของการเป็นนักวิ่งอย่างทุกวันนี้

ณ ขณะนี้ หลายคนมีแรงบันดาลใจอันยิ่งใหญ่แล้วที่จะเป็นนักวิ่ง นี่คือโชคอย่างหนึ่งที่ไม่ใช่ทุกคนจะได้พบเจอ ต่อจากนี้สิ่งที่ต้องทำมีเพียงแค่ "วิ่งให้สม่ำเสมอ" แม้ในวันที่ขี้เกียจ เบื่อ ฝนตก แดดออก ถ้ากำหนดตารางไว้แล้วก็ควรจะรักษาให้เคร่งครัดที่สุด คาถาที่เราเคยบอกเพื่อนคนหนึ่งที่เพิ่งหัดวิ่ง เพื่อใช้ต่อสู้กับอาการขี้เกียจก็คือ ไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น ทำตัวเหมือนเป็นหุ่นยนต์ที่มีหน้าที่เปลี่ยนชุดแล้วหอบสังขารไปให้ถึงสนาม เมื่อทำได้ถึงขั้นนี้แล้วค่อยเอาสมองกลับมา ถ้าไม่เหลวไหลจนเกินไป ยังไงก็ได้วิ่ง การวิ่งอย่างสม่ำเสมอจะทำให้ติดวิ่ง และในที่สุดมีแต่จะต้องคอยปรามว่า วิ่งเยอะไปแล้ว เพลาๆบ้างก็ได้

ปล. ลองใช้ google map วัดระยะรอบตึกคณะที่เคยวิ่งแก้บนดู พบว่ามีระยะ 520 เมตร นั่นแปลว่า 4 รอบก็ได้ระยะเพียง 2 กม. ในวันนั้นเราใช้เวลาวิ่ง 20 นาที นั่นแปลว่า เราวิ่งด้วย pace 10 นาที/กม.!! นี่แหละหนาเขาถึงว่า คนเรามันพัฒนากันได้ ขอเป็นกำลังใจให้ทุกท่านค่ะ